Ono čemu svjedočimo u Hrvatskoj u posljednje vrijeme sve manje podsjeća na demokratski i sekularni društveni poredak, a sve više na oblik pseudoreligioznog fanatizma ukorijenjenog u istorijski revizionizam i nacionalistički ekstremizam. Koncert Marka Perkovića Tompsona, koji je okupio više od pola miliona ljudi, nije bio samo muzički događaj – bio je ritual. Manifestacija kulta koji glorifikuje ustaštvo, prikrivena pseudohrišćanstvom i patriotskom ikonografijom, podsjeća na paganske svetkovine koje slave krv, zemlju i osvetu. U takvom ambijentu, publika ekstatično uzvikuje ustaške parole, dok zvukovi pesama koje relativizuju i veličaju zločine NDH odjekuju kao molitve jednoj mračnoj prošlosti.
Ništa manje simbolično nije ni to što se u samom centru Zagreba nalazi grob Alojzija Stepinca – čovjeka koji je, uprkos postkoncilskim revizijama, ostao jedna od ključnih figura klerofašističkog režima Nezavisne Države Hrvatske. Njegova beatifikacija u tom kontekstu ne djeluje kao čin vjerske pobožnosti, već kao pokušaj rehabilitacije ideologije koja je dovela do masovnih progona, logora i genocida nad Srbima, Jevrejima i Romima. Grob Stepinca danas nije tek mjesto sjećanja, već postaje sve više politički totem — svetište jedne selektivne i opasne interpretacije prošlosti.
U isto vrijeme, Hrvatskom se širi talas nasilja i represije prema svemu što podsjeća na srpski identitet. Rušenje pravoslavnih grobalja i spomenika, zabrana ćirilice i otvorena diskriminacija su samo simptomi dubljeg procesa sistematskog brisanja istorijskog prisustva Srba. Kada se sve to posmatra zajedno — od masovnih skupova nalik totalitarnim ritualima, preko istorijskog revizionizma, do svakodnevnih akata mržnje — postaje jasno da pitanje „Da li Srbi treba da se zabrinu?“ nije samo retoričko. Nije riječ o paranoji, već o tragičnom kontinuitetu koji traje već više od 120 godina.
