Foto: Siniša Pašalić/Ringier
Na današnji dan, 26. marta 1992. godine, u selu Sijekovac kod Broda počinjen je jedan od prvih masovnih zločina nad srpskim civilima u ratu u Bosni i Hercegovini. Ovaj tragični događaj ostao je duboko urezan u sjećanje naroda, ali i dalje bez pravde za žrtve i njihove porodice.
Tog 26. marta, pripadnici regularnih oružanih snaga Republike Hrvatske, koji su početkom marta nelegalno prešli rijeku Savu i ušli u Brod, zajedno sa hrvatsko-muslimanskim paravojnim formacijama, započeli su teror nad srpskim stanovništvom. U Sijekovcu su tog dana, na kućnom pragu, na najsvirepiji način ubijeni Jovan Zečević (1920) i njegovi sinovi Milan (1950), Petar (1953) i Vaso (1958). Njihova tijela su kasnije sahranjena u selu Smrtići kod Prnjavora.
Žrtve ovog stravičnog pokolja bili su i Luka Milošević (1943) sa svojim sinovima Željkom (1968) i Draganom (1974). Jedini preživjeli iz ove porodice, devetogodišnji Saša, izbjegao je smrt samo zahvaljujući slučajnoj intervenciji jednog od vojnika koji je spriječio njegovo ubistvo nožem.
U napadu su ubijeni i Mirko Radanović (1965) i Sreto Trivić (1927), dok je samo dan ranije u Brodu, uoči same akcije u Sijekovcu, likvidirana porodica Martić. Ubijeni su Andrija Martić (1935), njegov sin Momir (1961) i njihov komšija Dušan Dujmić (1967), dok su Andrijina supruga Merima i Branko Dujmić teško ranjeni. Ovom događaju prethodila je eksplozija u kafiću u Brodu, čiji je vlasnik bio Andrija Martić.
Od 25. marta do 7. oktobra 1992. godine, kada je Vojska Republike Srpske oslobodila Brod, ubijeno je 229 srpskih civila, kao i 25 zarobljenih regruta Jugoslovenske narodne armije. Masovni zločini nad djecom počinjeni su u periodu od maja do avgusta 1992. godine, kada je nestalo 115 srpske i romske djece, od kojih je do sada pronađeno i ekshumirano samo 23.
Uz ubistva i masovne egzekucije, brojne žene srpske nacionalnosti bile su žrtve sistematskog seksualnog nasilja u Brodu, Odžaku, Modriči, Derventi i okolnim selima. Njih 47 je pronašlo snagu da javno progovori i podnese prijave protiv počinilaca, a utvrđeno je da je u Sijekovcu naređenje za privođenje i silovanje izdavao tadašnji zapovjednik pozadine HVO Ahmet Čaušević.
Iako se znaju imena počinilaca i komandanata koji su naređivali ove zločine, pravosuđe Bosne i Hercegovine, kao i međunarodne institucije, nikada nisu adekvatno procesuirali odgovorne. Više od tri decenije nakon ovih tragičnih događaja, porodice žrtava i dalje čekaju pravdu.
Zločin u Sijekovcu ostaje jedna od najmračnijih stranica rata u BiH, ali i simbol stradanja srpskog naroda koji još uvijek traži istinu i odgovornost za počinjene zločine.
